محاسبه فاصله موردنیاز ساختمان ها برای جلوگیری از برخورد در هنگام زلزله با استفاده از روش ارتعاشات تصادفی و با در نظر گرفتن عدم قطعیت پارامترهای دخیل

در هنگام وقوع زلزله و یا اثر نمودن سایر بارهای جانبی با ماهیت دینامیکی بر سازه ها، ساختمان های هم جوار در حین ارتعاش ایجادشده رفتار متفاوتی را از خود بروز می دهند و درواقع ارتعاش سازه ها مشابه و هماهنگ با یکدیگر نخواهند بود. دلیل تفاوت در عملکرد دینامیکی سازه ها، وجود اختلاف در خصوصیات دینامیکی ساختمان های هم جوار می باشد. معمولاً سازه های هم جوار ازلحاظ ابعاد، زمان ساخت، کاربری، آئین نامه مورداستفاده در طراحی و ... یکسان نیستند و درنتیجه خصوصیات دینامیکی متفاوتی دارند. تفاوت در عملکرد ساختمان های هم جوار، احتمال برخورد سازه ها به یکدیگر و وارد آمدن خسارت های متفاوت سازه ای و غیر سازه ای را بیشتر می کند. برای پیشگیری از برخورد سازه ها در حین ارتعاش، آیین نامه های مختلف فواصلی متناسب با پلان و ارتفاع سازه ها تحت عنوان درز انقطاع برای حریم هر سازه پیشنهاد کرده اند. اما در زلزله های گذشته مانند زلزله سال 1985 مکزیکوسیتی و یا زلزله سال 1989 لوماپریتا و ... برخلاف انتظار محققین مشاهده شد که علیرغم رعایت کردن این فاصله بازهم برخورد سازه های هم جوار امری گریزناپذیر می باشد. در این تحقیق برای بررسی بیشتر این موضوع و محاسبه میزان درز انقطاع موردنیاز، از روش ارتعاشات تصادفی برای فرموله کردن روابط ریاضی و محاسبه فاصله مناسب بین ساختمان های مجاور استفاده شده است. همچنین تأثیر عدم قطعیت پارامترهای دوره تناوب و میرایی ساختمان ها با توزیع نرمال به کمک روش مونت کارلو بر فاصله موردنیاز ساختمان ها بررسی گردید. نتایج حاصله نشان می دهند که با نزدیک شدن دوره تناوب دو ساختمان مجاور و یا افزایش میرایی، فاصله موردنیاز بین ساختمان ها کاهش می یابد.

Keywords:

درز انقطاع , دوره تناوب , اغتشاش خالص , برخورد ساختمان ها , مونت کارلو ,