محمد نوروزی - کارشناسی ارشد مهندسی نفت، دانشکده مهندسی نفت، دانشگاه صنعتی امیرکبیر پلی تکنیک تهران
محمدرضا مهدیانی - دانشجوی دکتری مهندسی نفت، دانشکده مهندسی نفت، دانشگاه صنعتی امیرکبیر پلی تکنیک تهران

یکی از متداولترین مشکلات عملیاتی در فرآیند تولید نفت، تولید آب اضافی است. هزینه های تحمیلی ناشی از فرازآوری، جداسازی و دفع آب تولیدشده ی ناخواسته، همواره مهندسان بهره برداری را به طراحی عملیاتی که طی آن بدون کاهش نفت تولیدی بتوان از تولید آب کاست، ترغیب نموده است. یکی از این روش ها، به کارگیری ژل های پلیمری به عوان عاملی برای کنترل فرآیند تولید آب مخزن در چاه تولیدی می باشد که ازآن ها در مخازن بالغ استفاده می شود. ژل های پلیمریRPD 1 قادرند تروایی نسبی آب را به میزانی بیش از تراوایی نسبی نفت بکاهند. در این مقاله توسط مطالعه ی عددی بر روی دو مدل مخزنی تک لایه و دولایه با جریان بین لایه ای این موضوع بررسی شده و تاثیر زون بندی، زمان بندی شروع عملیات و میزان مقاومت در مقابل عبور آب توسط ژل سنجیده می شود. نتایج نشان می دهند هنگامیکه عامل تغییر تراوایی نسبی از طریق چاهی کهبه آبدهی افتاده است تا شعاع معینی تزریق می شود، از تولید آب کاسته و در آینده موجب افزایش تولید تجمعی نفت می شود و بر عمر مفید مخزنمی افزاید. به علاوه نتایچ گویای این موضوع هستند که استفاده از این روش در مخازن چندلایه با اختلاف تراوایی محسوس بین لایه ها نتیجه بهتری می دهد. همچنین هرچه در برش های آبی پایین تری از ژلRPD استفاده شده و تغییر تراوایی نسبی آب بیشتر باشد، آب کمتری تولید و افزایش ضریب بازیافت نفت بیشتر می شود

تولید آب اضافی، ژلRPD/زون بندی، مقاومت در مقابل عبور آب، برش آبی