تحلیل وضعیت کمی و کیفی مسکن در استان همدان با استفاده از مدل تاکسونومی عددی و ویلیامسون

در حال حاضر بخش مسکن به عنوان یکی از مهمترین بخشهای توسعه در یک جامعه و نشانه ای از رتبه و منزلت اجتماعی زندگی افراد و ازجمله مهمترین کاربریهای شهری به حساب میآید و میزان کمیت وکیفیت آن بیانگر وضعیت اقتصادی اجتماعی شهرها است. بخش مسکن از شاخصهای تعیین کیفیت زندگی - و سطح رفاه در جامعه است و فعالیتهای این بخش نه تنها به رفع نیاز مردم به مسکن به عنوان یک نیازاساسی و حیاتی کمک میکند، بلکه در توسعه اقتصاد و ایجاد امکان اشتغال برای جمعیت رو به رشد کشور، نقش مهمی را ایفا میکند. در این نوشتار به بررسی وضعیت مسکن و تعیین نیازها و الویت های سکونتی دراستان همدان و رتبه بندی شهرهای استان به لحاظ وضعیت کمی و کیفی مسکن جهت برنامه ریزی مسکن در سطح استان پرداخته میشود. متغیرهای بررسی شده در این تحقیق، رتبه بندی شهرها بر اساس شاخصهایمسکن، محاسبه تخریب واحدهای مسکونی، برآورد نرخ تخریب مسکن، محاسبه شاخص شکاف درون منطقه ای، تعیین نقاط بحرانی استان به لحاظ شاخصهای مسکن است. نوع تحقیق از نوع کاربردی بنیادی بوده و - روش بررسی، توصیفی تحلیلی با استفاده از مدلهای کمی است. یافته های تحقیق نشان میدهد که در میان - شهرستانهای بهار، کبودرآهنگ، فامنین و تویسرکان در بدترین وضعیت مسکن و شهرستانهای همدان، ملایر و اسدآباد دارای بهترین وضعیت مسکن در استان همدان میباشند. همچنین میزان نرخ تخریب مسکن در استان همدان2/6 درصد، در مناطق شهری 2درصد و در نقاط روستایی 3 درصد میباشد.

Keywords:

بخش مسکن , شاخصهای کمی و کیفی , شکاف درون منطقه ای , نقاط بحرانی مسکن , استان همدان