محمد اجزاءشکوهی - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه فردوسی مشهد
محمد اسکندری ثانی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه بیرجند
جواد محمدآبادی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه فردوسی مشهد

رویکرد عمده برنامهریزی و مدیریت شهری ایران متأثر از مکتب برنامهریزی کلاسیک با محوریت طرح جامع است که غالباً در آن ابعاد توسعه فیزیکی، آرایش و انتظام کالبدی شهر، بر ابعاد اجتماعی شهروندی تقدم دارد.با اینکه طرحهای جامع در ایران با هدف زمینهسازی رشد کالبدی موزون شهرها تدوین میشوند اما عملاً نه تنها انرژی و هزینههای بسیاری را بر اقتصاد شهری تحمیل میکنند، بلکه اغلب بخش عمدهای از اهداف آنهاهرگز محقق نمیشود. از دلایل اصلی شکلگیری روند حاضر میتوان به عدم توجه و کاربرد روشها و نگرشهای جدید در حوزه برنامهریزی شهری نظیر راهبرد توسعه شهری CDS اشاره کرد. از آن چایی کهحکمروایی خوب شهری به عنوان یکی از چهار شاخص استراتژیهای توسعه شهری CDS میباشد، این پژوهش به تحلیل شش معیار حکمروایی )پاسخگویی، شفافیت، اطلاعرسانی، مسئولیتپذیری، مشارکت،قانونمداری و نهایتاً کارایی اثربخشی( در راستای رویکرد – CDS است. هدف پژوهش، بررسی راهبرد توسعه شهر بیرجند با تأکید بر شاخصهای حکمروایی است. اطلاعات مورد نیاز از طریق بررسی میدانی و تکمیلپرسشنامه جمعآوری شده و با استفاده از نرمافزار Spss و ارزشگذاری متغیرها با بهرهگیری از طیف لیکرت، مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفته است. نتایج حاصل از این پژوهش پس از انجام آزمون T_test ، بیانگر آن است که از میان شاخصهای فوق فقط شاخص مشارکت در وضعیت نامطلوبی است و در بقیه شاخصها حکمروایی خوب شهری وضعیت نسبتاً مطلوبی داردند.

حکمروایی خوب، استراتژی، CDS ، توسعه شهری، مشارکت، شهر بیرجند