محمود بیگلر

در شش ماهه دوم سال 85 با تغییر مدیریت در معاونت پشتیبانی دانشگاه علوم پزشکی ایران، توسعه و ارتقای سازمانی به عنوان یک استراتژی عمده و اصلی این معاونت برگزیده و اعلام شد. لیکن از آن جایی که تعیین هدف مستلزم داشتن اطلاعات دقیق در مورد مختصات سازمان است، نیاز وافری در زمینه شناخت کامل سازمان(معاونت پشتیبانی و مدیریت های تابعه) احساس می شد. اصولا برای تعیین دقیق اهداف جایگاه فعلی سازمان و شرایط کنونی حاکم بر آن الزامی به نظر می رسد. به همین منظور برای شناخت سازمان از عارضه یابی با مدل EFQM استفاده شد. نتایجی که در طی چهارماه اجرای طرح به دست آمد، اعلام عارضه هایی بود که در ابعاد مختلف و واحدهای مختلف گستره متفاوتی داشتند. با روشن شدن این عارضه ها، راهکارهایی نیز تدوین و پیشنهاد شد که با عنوان پروژه های بهبود شامل ش طرح اجرایی می باشند. چالش هایی نیز در میانه راه به وجود آمد که نحوه برخورد با آنها به عنوان تجاربی در مقاله پیش رو ارایه می شود.