داود طهماسب زاده شیخلار - عضو هیئت علمی دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه تبریز
جمیله علم الهدی - عضو هیئت علمی دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه شهیدبهشتی

تربیت از خصلت های انسانی است. براساس تعالیم اسلامی، فطرت انسان دارای اقتضائاتی برای تربیت کردن است که یکی از آنهازیبایی جویی و زیبایی طلبی است. خداوند برای تربیت انسان به زیبایی جویی وی اشاره می کند و زبان کتاب هدایت خود رامتناسب آن انتخاب می کند. از آنجا که هدف و رسالت اصلی قرآن نیز هدایت بشریت به مسیر حقیقی و خداشناسی است و نظامآموزشی و برنامه درسی نیز هدفی جز تعلیم و تربیت فراگیران ندارند، بنابراین برنامه درسی نیز می تواند از زبان اعجاز آمیز قرآنکه همان زبان زیبایی شناختی است در حوزه تعلیم و تربیت بویژه تربیت دینی استفاده نموده و موفقیت کسب نماید. این مقالهدرصدد پرداختن به جایگاه تربیت زیبایی شناسی در برنامه درسی و ظرفیت آن برای تربیت همه جانبه به روش توصیفی- تحلیلیاست. مطابق یافته ها، تربیت زیبایی شناختی یک رهیافت جامع برای نظام آموزشی مطرح است و تعالیم اسلامی نیز از این رهیافتبهتر می توانند فضای لازم را برای حضور در برنامه درسی پیدا کنند. حاکم ساختن چنین رهیافتی دارای پیامدهایی از قبیل تغییرسیاست ها در هدف گذاری، روش های تدریس؛ محتوا و ارزشیابی است.

برنامه ریزی درسی، زیبایی، زیبایی شناسی، تربیت زیبایی شناختی