محمدحسین مردانی نوکنده - دکترای فلسفه- مدرس دانشگاه گلستان
عباس عنایتی - کارشناس ارشد علوم قرآن و حدیث

مقصود ازتنبیه،اتخاذروشی است که به وسیله آن فرد را نسبت به رفتار نادرست وزشت خود آگاه نمود و او رااز بدی وکجی بازداشت.داستان های قرآن، با طرح روش های تنبیهی درصدد است تا انسان ها را بهیادآوری، تفکر وعبرت آموزی وا دارد.روش ها وشیوه هایی که قرآن کریم درداستان های عبرت آموز خویشبیان می دارد،انسان ها را در رسیدن به هدف وپیمودن راه کمال یاری می بخشد.سوال اصلی دراین نوشتارپژوهشی آن است که ماهیت تنبیه ،شیوه ها وروش آن درحکایات وداستان های قرآن چیست؟ روشتحقیق، کتابخانه ای وبا بهره گیری از نتایج دستاوردهای پژوهشی و تحقیقات صورت گرفته دراین موضوعمی باشد.هدف اصلی،پاسخ گویی به چیستی وماهیت تنبیه،روش وشیوه آن درحکایت های عبرت آموز قرآنمی باشد. نتیجه اصلی مستخرج از مقاله عبارتنداز:تنبیه روشی اصلاحی وبازدارنده است که می بایست بانهایت دقت وظرافت بکار گرفته شود تا تاثیر لازم خود را که همان غفلت زدایی واصلاح فرد وجامعه خاطیاست، را ببخشد.

قرآن، تنبیه،حکایت،غفلت زدایی وعبرت