فاطمه شتابی وش - پژوهشکده علوم شناختی (ICSS)
حامد اختیاری - پژوهشکده علوم شناختی
جواد حاتمی - پژوهشکده علوم شناختی

مقدمه: توانایی اعمال خودکنترلی بر افکار و رفتار، نقشی حیاتی در کسب موفقیت در حیطه های مختلف زندگی دارد. خودکنترلی توقف یا بازداری رفتارها، انگیزه ها، عواطف یا امیال خودکار و عادتمندی است که در تعارض با رفتار هدفگرا هستند.تهی شدگی خود به پدیده کاهش توانایی برای اعمال خودتنظیمی دارد. هدف از این پژوهش بررسی اثر تحریک تحریک آندیمستقیم از روی جمجمه قشر جانبی شکمی پیش پیشانی راست بر خودکنترلی پس از ایجاد تهی شدگی خود می باشد. مواد وروش ها: طرح پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل است. روش گردآوری اطلاعات به صورتکارآزمایی آزمایشگاهی یک سوکور، همراه با مداخله پلاسبو و گروه کنترل می باشد. 22 نفر آزمودنی از طریق نمونه گیری دردسترس انتخاب و به روش Cross Over طی دو جلسه متفاوت تحریک آنودال و شم tDCS را دریافت نمودند. از تکلیف استروپ برای ایجاد علائم تهی شدگی خود و از تکلیف دست ورز برای اندازه گیری میزان پایداری استفاده گردید. روش آماری مورد استفاده آزمون فریدمن برای بررسی معناداری تغییرات در هر فرد و آزمون ناپارامتری نمونه های جفت شده (وابسته) برای بررسی جداگانه معناداری تغییرات دو به دوئی می باشد. تحلیل مربوطه با استفاده از نرم افزار SPSS22 انجام شد. یافته ها: داده های تحقیق حاکی از آن است که تغییر در مدت زمان ماندگاری در تکلیف پایداری در چهار وضعیت مبنا، تهی شدگی خود، تحریک آندی و تحریک ساختگی در سطح 0/95 با P<0.05 معنادار است، همچنین تغییر در مدت زمان ماندگاری در تکلیف پایداری پس از تحریک آندی نسبت به هر دو حالت تحریک ساختگی و وضعیت پایه در سطح 0/95 با P<0.05 معنادار است. نتیجه گیری: داده ها نشان دهنده ی تاثیر تحریک آندی بر کاهش علائم تهی شدگی خود می باشد. در مقایسهنتایج بدست آمده پس از تحریک آندی نسبت به وضعیت پایه و وضعیت تحریک ساختگی افراد از توانایی بیشتری برای انجامتکلیف پایداری برخوردار بودند.

؛tDCS، خودکنترلی، تهی شدگی خود، استروپ، دست ورز، قشر جانبی شکمی پیش پیشانی راست، rVLPFC