تأثیر واقعیت درمانی گروهی بر بهبود خودکارآمدی عمومی و اقدام برای رشد شخصی دختران نوجوان هنرستانی

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر فنون واقعیت درمانی گروهی بر بهبود خودکارآمدی عمومی و اقدام برای رشد شخصی دختران نوجوان انجام شد. در این پژوهش از طرح شبه آزمایشی)پیش آزمون- پسآزمون( و استفاده از دو گروه آزمایش و کنترل بهره گرفته شد. جامعه آماری این پژوهش شامل دانش- آموزان پایه دوم هنرستان غیرانتفاعی دخترانه شهر رودهن در سال 1394 بود که با استفاده از شیوهنمونهگیری هدفمند، 100 دانش آموز انتخاب و سپس از طریق جایگزینی تصادفی افرادی که نمرات آنها یک انحراف معیار پایینتر از میانگین بود در دو گروه آزمایش) 8 نفر( و کنترل) 8 نفر( قرار داده شدند.ابزارهای پژوهش حاضر را پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شوارتز 1 ( GSE ( و مقیاس اقدام برای رشد شخصی 2 روبیتشک) PGIS ( تشکیل دادند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 2 ساعته تحت درمان واقعیتدرمانی قرار گرفت. پس از پایان جلسات درمانی برای گروه آزمایش، هر دو گروه آزمایش و کنترل به پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شوارتزر و اقدام برای رشد شخصی، )پسآزمون(پاسخ دادند. به منظورتجزیه و تحلیل دادهها از روش تحلیل کوواریانس چند متغیری) MANCOVA ) استفاده شد. یافتههای پژوهش نشان داد واقعیت درمانی گروهی بر بهبود خودکارآمدی عمومی و اقدام برای رشد شخصی دختران نوجوان موثر است.

Keywords:

واقعیت درمانی , خودکارآمدی عمومی , اقدام برای رشد شخصی , دختران نوجوان