گیاهان تراریخته : ایده آل یا تجاوز به حریمها؟

بیوتکنولوژی کشاورزی، مقدمات تنوع زیستی و جلوگیری از فرسایش ژنتیکی را با تولید گیاهمان تراریخته منطقه ای فراهم می اورد.اگرچه روشهای علمی اصلاح نباتات با تاریحی معادل کشف دوباره قوانین مندل در آغاز قرن بیستم با هدف کلی افزایش عملکرد و کاهش تلفات به کار برده شده اند. اما تکنیکهای مرسوم اصلاحی که بر اساس فرایند تلاقی، تلاقی برگشتی و گزینش می باشد وقت گیر وگران بوده و به سختی با روشهای بیوتکنولوژی قابل رقابت می باشند. تولید گیاهان تراریخته، یکی از زمینه های بیوتکنولوژی کشاورزی شامل انتقال، ادغام و بیان ژنهای معین بدون انتقال ژنهای ناخواسته به سلولهای گیاه می باشد به این ترتیب گیاهان تراریخته حامل ژنهای افزاینده ارزش کمی و کیفی محصولات خواهند بود. از سوی دیگر، القا مقاومت در گیاه کاراترین و از لحاظ محیطی و اقتصادی مناسبترین وسیله کاهش خسارت 37 درصدی عوامل مذکور می باشد. گیاهان تراریخته حاوی ژنهای مقاومت به عنوان اهرمهای کاهش مصرف سموم نوید بخش تامین غذایی با کمیت و کیفیت مناسبتر برای جمعیت روز افزون جهانی، با وجود روند رو به رشد کاهش منابع طبیعی، می باشند. فن آوری تولید گیاهان تراریخته در چارچوب مدیریت تلفیقی آفات و کشاورزی پایدار مصرف علفکشها و آفت کشهای شیمیایی را به شدت پایین آورده، اثرات سوء بسیار کمتری از آنچه جایگزینی قبلی در طبیعت و بهداشت جوامع زیستی داشته اند، دارا می باشد. در این بین نگرانی از بروز واکنشهای آلرژیک ناشی از مصرف محصولات تراریخته حاصل از انتقال DNA نوترکیب برای جوامع بشری، رعایت آینده نگری و توجه به ایمنی و اخلاق زیستی در زیست کره و انجام آزمایشهای زیست سنجی دقیق در جهت رفع نگرانی حاصل از مصرف این محصولات مورد تاکید میباشد. این مقاله، مروری دارد بر آثارنمود بیوتکنولوژی و ره آورد جنجالی آن در عرصه کشاورزی (گیاهان تراریخته) با تاکید بر اینکه، اساس تولید محصولات تراریختی پاسخگویی به نیاهای روز افزون جامعه بشری در راستای حفظ هرچه بیشتر ایمنی زیستی و در چارچوب اخلاق زیستی می باشد.

Keywords:

گیاهان تراریخته , کمیت , کیفیت , ایمنی زیستی