عنوان مقاله: بررسی رابطه بین عوامل فردی و عوامل اجتماعی شدن با وقت شناسی در بین دانشجویان دانشگاه تبریز

مسئله زمان از دیرباز به عنوان یکی از بزرگترین معماهای جوامع انسانی مطرح بوده و هرکس از این معمای حل نشدنی،تفسیریداشته است. زمان یک عنصر استراتژیک حیاتی و یک مزیت رقابتی است و به عنوان اصل کلی، زندگی اجتماعی نیازمند این استکه فعالیتهای بشری طبق زمان هماهنگ شود. وقت شناسی رفتار اجتماعی مهم در محل کار و زندگی روزمره است و آن را میتوان از ابعاد مختلفی مورد بررسی قرار داد. هدف از از انجام این پژوهش بررسی رابطه بین عوامل فردی و عوامل اجتماعی شدن باوقت شناسی در بین دانشجویان می باشد.جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانشجویان دانشگاه تبریز تشکیل می دهند که از میانانها 370 نفر به روش نمونه گیری طبقه بندی به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند.ابزار پژوهش شامل پرسشنامه محقق ساختهمی باشد. نتایج آزمون فرضیات نشان می دهد که بین متغیرهای دین داری، گروه مرجع، آموزش رسمی ،خانواده، گروه همالان وبرنامه ریزی و میزان وقت شناسی رابطه معنی داری وجود دارد. رابطه متغیرهای رسانه، پایگاه اقتصادی -اجتماعی با وقت شناسی رابطه معناداری را نشان نمی دهد. همچنین نتایج به دست آمده از تحلیل های رگرسیونی نشان می دهد که متغیر های خانواده،دین داری، آموزش رسمی و برنامه ریزی وارد مدل رگرسیونی شده اند به عبارت دیگر متغیر های مذکور بر روی وقت شناسیتاثیرات معنی داری داشته است.

Keywords:

وقت شناسی , عوامل اجتماعی شدن , زمان , برنامه ریزی