محمدمهدی ارتقایی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته جغرافیا و برنامه ریزی توریسم

گردشگری از قدیم با انگیزه های متفاوت صورت میگرفت. در ایران گردشگری به معنای امروزی از دهه 1330 آغاز شد و از دهه 1970 وارد ادبیات جهان شده که به معنای سفرهای مسوولانه و هدفمند به طبیعت است. در میان گزینه های مختلف گردشگری ، بومگردی با حفظ محیطزیست ، التزام به توسعه جوامع و احترام به ویژگیهای فرهنگی از جمله گزینه هایی است که بیشترین سازگاری با مفهوم پایداری را دارد. ازابعاد اکوتوریسم می توان دامنه نوردی، توریسم کوچ ، طبیعت درمانی ، ورزشهای ساحلی، شکار و از جاذبه های طبیعی کشور به قله های مرتفع، دریاچه ارومیه، جنگلهای شمال، رودخانه ها، آبهای معدنی و … را اشاره نمود. حفظ تنوع زیستی، مشارکت در تامین رفاه اجتماعی از اهداف اکوتوریسم میباشد و همچنین کمک به اقتصاد محلی و ترویج فرهنگ زیست محیطی از اثرات مثبت اکوتوریسم هستند که در مقابل آلودگی ، تخریب محیط و نابودی گونه های جانوری و گیاهی از اثرات منفی آن میباشد. برای حفظ اکوتوریسم پایداری آن بایستی مد نظر باشدکه با سازماندهی، برنامه ریزی درست، مشارکت مردم محلی و آموزش می توان به آن دست پیدا کرد.

گردشگری در طبیعت ، اکوتوریسم ، محیط زیست ،حفاظت از محیط زیست و آثار طبیعی، پایداری جوامع محلی ، توسعه پایدار