کمال رنجبر - دانشگاه بوعلی سینا همدان- دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی-گروه فیزیولوژی ورزش
فرزاد ناظم - دانشگاه بوعلی سینا همدان- دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی-گروه فیزیولوژی ورزش
افشین نظری - دانشگاه علوم پزشکی لرستان-مرکز تحقیقات داروهای گیاهی رازی-استادیار فیزیولوژی
محمدرضا غلامی - دانشگاه علوم پزشکی لرستان-گروه علوم تشریح-استادیار

مقدمه: هدف این مطالعه، بررسی تأثیر ده هفته تمرین هوازی زیر بیشینه دویدن بر عملکرد سیستولیک بطن چپ، کاسپاز- 3 و اندازه ناحیه انفارکتوس در موش های صحرایی با انفارکتوس قلبی می باشد. مواد و روش ها: 20 سر موش صحرایی نر ویستار چهار هفته بعد از انفارکتوس قلبی به دو گروه کنترل انفارکتوس شده n=10 SedMI و گروه تمرینی انفارکتوس شده n=10 ExMI تقسیم بندی شدند. 10 سر موش صحرایی نر ویستار بدون انفارکتوس قلبی نیز به عنوان گروه کنترل سالم n=10 ، Sham در نظر گرفته شدند. گروه ExMI به مدت 10 هفته تمرین ورزشی دویدن بر روی تردمیل (هر هفته 5 جلسه و هر جلسه 50 دقیقه سرعت 17 متر بر دقیقه معادل 55 درصد ظرفیت هوازی) را انجام دادند. از تمامی موش ها قبل و بعد از مداخله ورزش، اکوکاردیوگرافی به عمل آمد. نتایج : تجزیه و تحلیل آماری داده ها نشان داد که میزان کسر تخلیه (EF) کوتاه شدگی میوفیبریل های عضلانی (FS) در گروه های انفارکتوس شده MI ExMI ,Sed نسبت به گروه شم ظرف 4 و 14 هفته بعد از انفارکتوس به طور معنی داری کاهش داشت ( p<0/05) میزان EF و FS در پایان هفته چهاردهم در گروه ExMI بیشتر از گروه SedMI بود. همچنین اندازه ناحیه انفارکتوس و نرخ مرگ و میر جوندگان در پاسخ به فعالیت ورزشی به طور معنی داری کاهش پیدا کرد ( p<0/05) اما تغییر معنی داری در اندازه فعالیت کاسپاز- 3 به دست نیامد( p=0/07).نتیجه گیری: به نظر می رسد که مداخله ده هفته ورزش هوازی متعاقب چهار هفته بعد از انفارکتوس قلبی موش ها، اختلالات عملکرد بطن چپ کاهش می دهد و در نتیجه منجر به بهبود کارآیی سیستولیک بطن چپ، کاهش اندازه ناحیه انفارکتوس و نرخ مرگ و میر می شود.

ورزش هوازی،درصد کسر تخلیه،درصد کوتاه شدگی میوفیبریل های میوکارد،انفارکتوس قلبی