اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر نظریه امید اسنایدر بر میزان شادکامی سالمندان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر نظریه امید اسنایدربر میزان شادی سالمندان به صورت تجربی در سال 1388 در شهر اصفهان انجام شد . جامعه آماری در پژوهش حاضر سالمندان زن ساکن در آسایشگاه صادقیه شهراصفهان بودند . تعداد جامعه آماری 135 نفر بود که از بین آ نها ما 30 نفر را ب ه صورت تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب و به دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل گماردیم.شرایط گروه نمونه بدین صورت بود که اعضا از سلامت جسمانی و روانی کافی برخوردار باشند و اینکه تمایل به شرکت در تحقیق داشته باشند . سپس مداخلات آموزش گروهی م بتنی بر نظریه امید اسنایدر بر روی گروه آزمایش اجرا شد . ابزارمورد استفاده پرسشنامه شادکامی آکسفورد بود. که این پرسشنامه توسط آرگایل درسال 1989 تهیه شده است و اعتبار این ابزار والیانت پس از سه هفته با ارزش بازآزمایی 0/83 محاسبه کرده است . اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزارSPSSدر دو سطحتوصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . در سطح توصیفی : توزیع فراوانی میانگین، انحراف معیار محاسبه شد و در سطح آمار استنباطی از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد . نتایج پژوهش نشان داد با در نظر گرفتن نمرات پیش آزمون به عنوان متغیر کمکی، مداخلات آموزش گ روهی مبتنی بر نظریه امید اسنایدر منجر به افزایش شادکامی سالمندان شد P<0/001

Keywords:

شادکامی , نظریه امید اسنایدر , سالمندان