اثربخشی مشاوره گروهی راه حل محور برسازگاری و خودکارآمدی دانش آموزان پسر سال اول دبیرستان شهرستان شهریار

این پژوهش با هدف ارزیابی اثربخشی مشاور ه گروهی راه حل محور بر سازگاری و مؤلفه های آن (عملکرد عاطفی، اجتماعی و آموزشی) و خودکارآمدی دانش آموزان پسر سال اول دبیرستان شهرستان شهریار صورت گرفت . روش پژوهش آزمایشی (دو گروهی با پیش آزمون و پس آزمون) و جامعه آماری همه دانش آموزان پسر پایه اول دبیرستان بود که در سال 91 1390 در شهرستان شهریار مشغول به تحصیل بودند. از میان آنان به روشنمونه گیری خوشه ای، ابتدا یک دبیرستان و سپس 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه (آزمایش و گواه ) قرار گرفتند . ابزارهای سنجش، شامل پرسشنامه سازگاری دانش آموزاندبیرستانی با زیرمقیا سهای عاطفی، اجتماعی و آموزشی (سین ها و سینگ، 1997 ) و مقیاس خودکارآمدی عمومی (شرر و همکاران، 1982 ) بود . گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ایمشاوره گروهی راه حل محور شرکت کردند در حالی که گروه گواه، هیچ مشاوره ای دریافت نکردند. با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس، پنج فرضیه پژوهش مورد آزمون قرار گرفت . نتایج نشان داد که به کارگیری مشاور ه گروهی راه حل محور میزان سازگاری کلی، عملکرد اجتماعی، عملکرد آموزشی و خودکارآمدی را بهبود می بخشد P<0/01 اما در عملکرد عاطفی، تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و گواه یافت نشد

Keywords:

مشاوره گروهی راه حل محور , سازگاری , خودکارآمدی