اثربخشی روا ندرمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر سلامت روان دختران نابینای شهر اصفهان

هدف این پژوهش تعیین اثربخشی روان درمانی مبتنی بر کیفیت زندگی بر سلامت روان دختران نابینای شهر اصفهان بود. نوع پژوهش شبه تجربی و طرح آن پی شآزمون پس آزمون باگروه گواه و پیگیری بود. جامعه پژوهش همه دختران نابینای 20 تا 40ساله بودند که در سال 1393 در سازمان بهزیستی استان اصفهان پرونده داشتند. با نمونه گیری در دسترس 40 نفر از دختر ان نابینا انتخاب شدند و به طور تصادفی در دوگروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش کیفیت زندگی درمانی (پاداش و همکاران، 1389 ) قرار گرفتند وسپس هر دو گروه به پرسشنامه های سلامت روانSCL-90-R دراگوتیس و همکاران، 1973 ) پاسخ دادند . داده ها با تحلیل کوواریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد اثر زمان در متغیر افسردگی معنی دار بود. به عبارتی از جلسه پیش آزمون تا پیگیری میزان افسردگی در هر دو گروه به طور معناداری کاهش یافته بود P<0/01 اثر تعامل زمان با گروه در شاخ ص های اضطراب وسواس و خصومت معنادار بود P<0/01 به عبارتی آموزش در کاهش این سه شاخص بین گروه آزمایشی و گواه در پس آزمون و پیگیری تفاوت معن یدار ایجاد کرده بود.

Keywords:

درمان مبتنی بر کیفیت زندگی , سلامت روان , دختران نابینا