منصوره حمیدزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری- دانشگاه آزاد اسلامی- واحد تهران مرکزی

مبنای تحول اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی، علمی و صنعتی در هر جامعه با آموزش و پرورش آغاز می شود و به عبارتی آموزش و پرورش یک نهاد تولیدی است، زیرا مرکز تولید و تربیت اندیشه،انگیزه و بالاخره انسان است؛ انسان هایی که در آینده مسئولیت محوریترین بخش توسعه را به عهده خواهند گرفت. در این شرایط کارشناسان تربیتی بر این باورند که امروزه مهم ترین وظیفه و هنر آموزش در مدارس، یاددهی شیوه های یادگیری و پرورش مهارت هایی است که به کمک آنها فرد بتواند راه های حل مسئله را کشف و مجهولات را بیابد. این پژوهش سعی دارد که به آموزش گروهی در مدارس پرداخته و تاثیر متقابل معماری مدرسه و این سبک آموزش را بررسی کند. سوالات تحقیق به این صورت خواهد بود که: .1آموزش به شیوه گروهی چگونه می تواند به افزایش راندمان (کارآیی) آموزشی منجر شود؟ .2آموزش با تکیه بر فعالیتهای گروهی چگونه در معماری مدرسه منعکس میشود و فضای چنین مدرسه ای واجد چه ویژگی هایی خواهد بود؟ همچنین فرضیه های این پژوهش به این قرار است که: .1آموزش گروهی میتواند برخی از مهاتهای علمی و اجتماعی افراد را توسعه دهد. .2چگونگی طراحی مدرسه و کیفیت فضاها و ارتباط آنها با هم، میتواند در توسعه کیفیت و بهروه وری آموزشی موثر باشد.برای رسیدن به پاسخ این پرسشها، از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی استفاده شده است

مدرسه ابتدایی، آموزش گروهی، فعالیت گروهی، طراحی معماری