امیر وفائی - دانشجوی ارشد دانشگاه بیرجند
هادی پورشافعی - عضو هیأت علمی دانشگاه بیرجند
علی عسگری - عضو هیأت علمی دانشگاه بیرجند
میثم غلامپور - دانشجوی ارشد دانشگاه بیرجند

انتخاب روش تدریس از مراحل مهم طراحی آموزشی است. از میان انواع روش تدریس، روش قصه گویی بیش از سایر وسایل تربیتی در رفتار کودک مؤثر است. ادبیات کودکان و نوجوانان در هر اجتماعی با توجه به نظام های حکومتی، دین و مذهب، قوانین و مقررات، فرازها و فرودهایی داشته که درخور تأمل و بررسی است. ارزش قصه گویی مانند یک شکل ادبی در میان سایر دروس ادبیات به آسانی قابل تشخیص است؛ که می توان آن را به عنوان راهی برای گسترش رشد زبان و وسعت دادن گنجینه ی واژگانی کودکان از طریق ارتباط متقابل با قصه گو و با قصه به شمار آورد. به کارگیری قصه و عناصر داستانی و روایی در کتب درسی برای انتقال مفاهیم علمی، کاری ارزشمند و قدمی شایسته در جهت پیشرفت آموزش است. با توجه به این ارزشمندی و ضرورت، هدف از نگارش این مقاله: توجه بیشتر نظام آموزشی رسمی کشور در خصوص روش تدریس با رویکرد قصه و قصه گویی، بیان تأثیرات در احساسات و عواطفدانش آموزان، و بیان ارتباط آن با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان می باشد

: قصه، قصه گویی، نظام آموزشی