اثر بخشی مدیریت استراتژیک مبتنی بر برنامه ریزی سناریویی در ارتقاء مدیریت بحران

با پیچیده ترشدن و بزرگتر شدن سازمان ها روند تحول پدیده ها پیچیده تر و فهم و تحلیل آنها مشکل تر و در نتیجه احتمال و امکان وقوع حادثه و ایجاد بحران افزایش یافته است. درچنین شرایطی پیش بینی آینده به شرطی که مدیریت برای این پیش بینی ابزار و دانش کافی را داشته باشد بهترین کار می باشد. این مقاله به بررسی اثر بخشی مدیریت استراتژیک مبتنی بر برنامه ریزی سناریویی در ارتقاء مدیریت بحران می پردازد. سناریو نویسی ابزاری برای دستیابی به ادراکی ساختار یافته پیرامون شرایط محیطی در آینده است، به گونه ای که دارای سازگاری درونی و محتوایی بوده وسازمان ها، نهادها، و شرکت ها را برای رویارویی با عدمم قطعیت ها، تهدیدها، فرصت ها و شگفتی های آینده آماده کند. سناریوها پیش بینی آینده نیستند بلکه بعد و عمق اندیشه ما را درباره تغییرات قابل وقوع درآینده گسترش داده و در نتیجه امکان توزیع و سنجش دقیق انتخاب هایمان در اتخاذ تصمیمات استراتژیک بلند مدت و کوتاه مدت را فراهم می کنند. با داشتن سناریوهای متفاوتی که قادر به شکل دهی آینده باشند می توان با تشخیص علایم هشداردهنده هر سناریو از وقوع بحران جلوگیری کرده ذهن و امکانات لازم را مهیا و برنامه های مناسب را به منظور مقابله آنی و صحیح با آن آماده ساخت. در این راستا اطلاعات همانند خونی است که در کالبد سازمان جریان می یابد و به آن حیات می بخشد، اطلاعات می تواند فرآیند شبیه سازی و تصمیم گیری و سناریو نویسی را در مورد ساختار تکنولوژی و نوآوری تغذیه نماید.

Keywords:

مدیریت استراتژیک , برنامه ریزی سناریویی , مدیریت بحران