محمدرضا فتحی - دانشجوی دکترا برنامه ریزی درسی دانشگاه آزاد خوراسگان اصفهان

هدف این پژوهش بررسی شکاف نسلی والدین و فرزندان بر اساس رویکرد های برنامه درسی (نظریه پیشرفت گرایی ) می باشد شکاف نسلی به معنی و جود تفاوتهای دانشی،گرایشی و رفتاری مابین دو نسل با وجود پیوستگیهای کلان متاثرازساختارهای اجتماعی، فرهنگی وتاریخی است. شکاف نسلی هنگامی محقق میشود که واحد های نسلی شکل بگیرد.شکاف ارزشی درون خانواده و بین نسل ها، زمانی اتفاق می افتد که انتقال فرهنگی با مشکل روبه رو شود. شکاف نسلی بین والدین و فرزندان یک معزل اجتماعی محسوب می شود و برنامه درسی را تحت الشعاع خودش قرار می دهد. برنامه درسیبرای اثربخش بودن و تربیت و آموزش فراگیران نیازمند همکاری و همفکری والدین و خانواده و فراگیران است.هر برنامه درسیکه باید اجرا شود نیازمند این است که نیازهای دانش آموزان و نگرش ها و مقتضیات جامعه در آن گنجانده بشود.روش اینپژوهش توصیفی تحلیلی می باشد. که در صدد پاسخگویی به این سوال است که آیا شکاف بین نسل ها قابل جبران و ترمیم می باشد؟آیا برنامه درسی قادر به کاهش شکاف بین نسل ها می باشد؟آیا نظریه پیشرفت گرایی می تواند شکاف بین نسل هارا از بین ببرد و روابط بین والدین و فرزندان را بهبود بخشد و امر برنامه درسی را تسهیل بخشد؟

شکاف بین نسلی، مقتضیات زمان، پیشرفت گرایی