مهدیه پوربخت
مرضیه پوربخت

در باورهای اسطوره ای، جهان به عنوان یک مخلوق که ساخته و پرداخته دست خدایان است؛ آغاز و پایانی دارد . آغازجهان یا آفرینش در اساطیر مختلف به شیوه هایی گوناگون شکل می گیرد . حادثه پایانی جهان ازرویکرد اسطوره شناختیمرگ این دنیاست، و جهان مانند هر مخلوق دیگر، پس از چند صباحی حیات، ویران و از بین خواهد رفت . اما پس از آن ویرانی شروعی دیگر نهفته است که چرخه حیات به صورت مطلوب تر دوباره به حرکت درخواهد آمد، همانند انسان که روزی به وجود آمده و روزی می میرد و پس از مرگ دوباره زندگی خواهد کرد . اساطیر پایان جهان ( مرگ ) یا رستاخیز دربین بسیاری از اقوام و ملت ها رایج است . در بین برخی از ملل مانند هندوها و یونانی ها واقعا پایانی برای جهان است . پایانی که در طی آن همه چیز، چه نیک و چه بد، از بین می رود و بار دیگر که خدا قصد آفرینش جدیدی کند همه چیز را دوباره ازنو می آفریند . اما در باورهای دیگر اقوام مانند زرتشتیان، پایان جهان در واقع مرگی عمومی است که انسانها، بعد از آن بهجاودانگی می رسند . در واقع بنا بر این عقیده، آن حادثه، پایان عمر جهان نیست؛ بلکه تحولی عظیم در جهت بهبودی و عدالت گستری است . در این نوشتار بر آنیم تا با بررسی و کنکاش در اساطیر ملل های مختلف مانند یونان ، ایران ، مصر ،چین و اروپا مانند اسکاندیناوی به شباهت ها و تفاوت های اسایر مرگ و رستاخیز بپردازیم

اسطوره ، مرگ ، رستاخیز ، ادیان و ملل