مهناز محمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد پژوهش هنر، دانشکده هنر، دانشگاه نیشابور، ایران
فرزانه فرخ فر - استادیار گروه پژوهش هنر، دانشکده هنر، دانشگاه نیشابور، ایران

یکی از مهم ترین ویژگی های هنر ایرانی، همگامی نگارگری با ادبیات است. در میان مجالس به تصویر درآمده ی شاهنامه، داستان نبرد رستم و سهراب اهمیت خاصی دارد؛ چرا که از جذاب ترین و محبوب ترینداستان هایی است که در ادوار مختلف و با شیوه های متنوع هنری، بارها به تصویر درآمده است. اولین نگاره هایی که از مجلس نبرد رستم و سهراب در شاهنامه های مصور مکتب شیراز به دست آمده، مربوط به زمانحکومت آل مظفر است. این مکتب از این حیث اهمیت دارد که دستآوردهای هنری اش تا ادوار پس از آن دوام آورده و سهم بسزایی در تحول و شکوفایی مکاتب بعد از خود داشته است. از آنجایی که مکتب شیرازشروعی بر مصورسازی متون ادبی و حماسی شاهنامه بوده، ضرورت بررسی و شناسایی چگونگی همگامی نگارگری با ادبیات در این عصر مطرح میگردد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی میزان وفاداری نگارگران دوره آل مظفر به مضمون ادبی و مکتوب شاهنامه فردوسی در مصورسازی مجلس نبرد رستم و سهراب در مکتب نگارگری شیراز است. نتایج کلی تحقیق، بیانگر عدم توجه نگارگران عصر آل مظفر به نمایش جزییات داستان نبرد رستم و سهراب در ادبیات مکتوب است. این پژوهش با استفاده از روش های نظری، توصیفی،تحلیلی و تطبیقی به بیان موضوع پرداخته است.

عصر آل مظفر، مکتب نگارگری شیراز، ادبیات شفاهی، شاهنامه فردوسی، داستان رستم وسهراب