زهرا اسداله پور - کارشناسی معماری دانشگاه علم و صنعت ایران، دانشجو کارشناسی ارشد پژوهش هنر دانشگاه مازندران
علیرضا نوروزی - کارشناسی ارشد معماری، دانشکده معماری دانشگاه علوم و تحقیقات تهران

معماری از بارزترین جلوه های فرهنگ هر تمدن و هر دوره تاریخی و نمایشگر گویای ارزش های وجودی آن است که در کالبد و شکل عناصر و تزئینات، خود را نمایان می سازد. یکی از این عناصر کالبدی پنجره است که تاثیر بسزایی در نما و ایجاد هویت معماری بنا دارد. پنجره در ساده ترین شکل ممکن است روزنی در دیوار باشد تا نور را به درون هدایت کند ودید را فراهم سازد. اما در ارتباط با کالبد معماری، هویتی جدید می یابد و تاثیری فراتر از نوردهی و دید پیدا میکند. امروزه با وجود استفاده از تکنولوژی ساختمان، پنجره ها دیگر نمیتوانند نماینده هویت مکانی باشند که به آن تعلق دارند. این مساله این ضرورت را قوت بخشیده که در تبیین نقش پنجره در هویت بخشی به معماری بازنگری صورتپذیرد. چرا که آن چیزی که امروزه به عنوان معماری بومی در محیط شهری مازندران قابل مشاهده است نه کالبد آجری و سیمانی آن، بلکه زیبایی تزیئنات پنجره و سقف چوبی بناست. سوالی که دراین مقاله پاسخ داده می شود این است که چگونه پنجره و تزئینات وابسته به آن در معماری بومی، کارکردی هویت بخش پیدا میکند؟ در این تحقیق در راستای بررسی و ارزیابی از رویکرد توصیفی- تحلیلی و در روش تحقیق تحلیل محتوایی – کالبدی استفاده می شود. با توجه به تحلیل نمونه ها ، نقش تزینات چوبی پنجره، علاوه بر پاسخ به نیاز های اقلیمی و تامین نور و ایجاد محرمیت فضا، در هویت بخشی به این منطقه درخور توجه است

معماری بومی، هویت در معماری، تزئینات پنجره، محله آب انبار نو ساری