بازشناسی مفهومی توسعه پایدار در شکلگیری عناصر معماری بومی شمالایران

توسعه پایدار با هدف تأمین توان نسلهای آینده در برآوردن نیازهایشان، بهبود و ارتقا سطح زندگی برای همه و حفظ و اداره تحت عنوان آینده مشترک ما در سال 1987 میلادی و اجلاس « برانتلند » بهتر اکوسیستمها بعد از گزارش کمیسیون در سال 1987 میلادی مطرح گردید. تعابیر و دیدگاههای مختلفب برای توسعه پایدار مطرح شده است اما در « ریودوژینورو »چشمانداز زیست محیطی، توسعه تنها زمانی پایدار است که بر شالوده اصول بومشناسی استوار باشد به عبارتی در هماهنگی و تناسب با محیط خود بوده و بر اساس خصوصیات فرهنگی، اقلیمی و محیطزیست منطقه شکل گرفته و همسو باشد. پژوهش حاضر با استفاده از مطالعات کتابخانهای و برداشتهای میدانی شکل گرفته و به روش تحلیلی توصیفی بیان گردیدهاست و در پی شناسایی عناصری از معماری بومی شمال کشور میباشد که در جهت بهرهمندی از انرژیهای رایگان و با هدف خلق شرایط آسایش در داخل بناها به وجود آمدهاند. نتایج حاصله نشان میدهد که معماری بومی شمال کشور، تحت تأثیر اقلیم و در جهت بهرهگیری از عناصر مفید اقلیمی و با استفاده از مصالح بومی تجزیه پذیر شکل گرفته است؛ به طوریکهجهتگیری و استقرار مناسب بنا همراستا با فرم طبیعت و به جهت ایجاد کوران برای فرار از رطوبت و بهرهمندی از تابشهای مناسب آفتاب در زمستان شکل گرفته است. به عبارت دیگر میتوان با توجه به شاخصهای توسعه پایدار، معماری بومی شمال ایران را همراستا با اهداف و اصول توسعه پایدار دانست.

Keywords:

توسعه , پایداری , توسعهپایدار , معماری بومی , شمال ایران