بررسی مولفه های موثر بر ارتقاء کیفیت فضایی پیاده راهها

طی 80 سال اخیر شهرهای ایران به واسطه وارد شدن اتومبیل به شدت تغییر چهره دادند به طوریکه هم انسان پیاده و هم طبیعت از عرصه شهرها طرد شدند؛ فضاهایی که جایگاه تعاملات اجتماعی درسطح شهر بودند کمرنگ تر شدند؛ برخوردهای چهره به چهره شهروندان حتی در مقیاس محله و شهر به حداقل خود رسید؛ فضاهای فراغتی از زندگی مردم حذف شدند و بسیاری از بافتها از جمله بافتهای تاریخی با مشکلات محیطی مواجه شدند. علاوه بر اینها میتوان به موارد بسیاری دیگر ازجمله افزایش حجم ترافیک و حمل و نقل وسایل نقلیه، آلودگی صوتی، آلودگی هوا،کاهش سرانه فضای سبز شهری و از دست رفتن دید و منظر مناسب شهری و غیره اشاره کرد. خوشبختانه امروزه برای بهبود وضع موجود شهرها و مشکلات ناشی از توسعه ناپایدار شهری، در ایران نیز مانند سایر نقاط جهان جریانات سازنده ای از قبیل پرداختن به موضوع پیاده و منظر شهری بصورت موازی در عرصه دانشگاهی و حرفه ای مطرح شده است.در این زمینه مقاله حاضر با بررسی جریانات و همسو ساختن آنها و با معرفی عوامل منظرساز پیاده راه ها و نقش آن در بهبود ارتقاء سطح کیفی فضای پیاده راه سعی دارد پیاده راه را به عنوان بستری مناسب برای وقوع رویدادهای اجتماعی و شکل گیری خاطرات جمعی معرفی کند. برنامه ریزی و طراحی پیاده،صرفا محدود به جنبه کالبدی یا ترافیکی نمی شودبلکه با اهداف وسیع اجتماعی و فرهنگی همراه است.در این تحقیق به پنج مولفه ی سرزندگی،نفوذ پذیری،خوانایی،تعاملات -اجتماعی ،ایمنی و امنیتپرداخته می شود.اگر بتوان بااستفاده از جریانات به وجود آمده در جامعه حرفه ای مانند نوسازی بافت های فرسوده، بهسازی پیاده روهای شهری و احداث پیاده راههای جدید در شهرهای مختلف؛ دست به احداث چنین فضاهایی بزنیم و با تکیه بر اصول منظر ساز و بازگشت به مفهوم پیاده راه نه تنها میتوان کیفیت فضاهای ساخته شده را بهبود بخشیم بلکه می توان گامی بزرگ در رابطه با زیبا سازی منظر شهری و نیز رفع نیاز شهروندان برداشته و می توان موجب اتصال و انسجام بافت ها و موجد خاطره جمعی از شهر شود.

Keywords:

پیاده راه , سرزندگی , نفوذپذیری , خوانایی , تعاملات اجتماعی , ایمنی و امنیت