سمانه جکیم جوادی
معصومه اسد

فضاهای آموزشی به عنوان بستر پرورش کودکان باید به نحوی طراحی شوند که در جهت تسهیل تحول دانشآموزان در ابعاد مختلف نقش مثبت ایفا نمایند. از سویی دیگر در ایران وجهان ازدیرباز مدارس زیادی وجود داشته اند که در دورانهای مختلف دستخوش تغییر و تکامل شده اند که خود از بهترین اساتید اصول طراحی مدارس هستند. بدون شک یکی از مهمترین و موثرترین دوران زندگی آدمیدوران کودکی است. دورانی که در آن شخصیت فرد پایهریزی شده و شکل میگیرد. امروزه این حقیقت انکارناپذیر به اثبات رسیده است که کودکان در سنین پایین (طفولیت)فقط به توجه و مراقبت جسمانی نیاز ندارند، بلکه این توجه باید همه ابعاد وجودی آنها شامل رشد اجتماعی، عاطفی، شخصیتی و هوشی را دربر گیرد. این ابعاد عوامل تعیین کننده و اساسی یک انسان هستند که از دوران کودکی پایهگذاری و شکل میگیرند. روان شناسی محیطی کودکان رشتهای است که با تعاملات وروابط میان مردم ومحیطشان سروکار دارد. به بیان دیگرروان شناسی محیط کودکان گرایش نسبتاً جدید در روان شناسی است که به بررسی تأثیر متقابل رفتارکودکان ومحیط میپردازد. طراحی فضایی برای تجلی استعداد کودکان، ارتقاء کمی و کیفی فضاهای کودکان به طورعام، راهکارهایی برای رفع کمبود فضاهای آموزشی باتوجه به روح و روان کودکان از اهداف پژوهش حاضر میباشد. روش تحقیق دراین پژوهش، توصیفی تحلیلی است. باتوجه به ماهیت پژوهش، اطلاعات جمع آوری شده از منابع، به صورت توصیفی سازماندهی شده و آن دسته از اطلاعات که جنبه ی آماری و کمیداشته، به روش تحلیلی بررسی شده اند. در این پژوهش دریافتیم که باشناخت جنبههای روانشناسانه کودکان میتوان به طراحی بهتری دست یافت و فضای معماری در صورتهماهنگی وانطباق باویژگیهای روانی وجسمانی کودکان به صورت مطلوب مورد استفاده قرارخواهدگرفت. همچنین در این پژوهش به بررسی نظریات روانشناسانی همچون پیاژه ، فروید، آدلر و... پرداخته و از نظریات آنها برای طراحی محیطی مناسب برای آموزش کودکان بهره برده تا بدین طریق بتوانیم به اصول پایداری فضاهای آموزشی کودکان بپردازیم و از نظریه های روانشناسی به سود دانش معماری و طراحی استفاده ی مفیدی داشته باشیم

پردیس آموزشی ، روانشناسی کودک ، روانشناسی رشد ، طراحی دبستان ، طراحی معماری ، مجتمعآموزشی