بررسی میزان دینداری در جامعه ی دانشجویی کرمانشاه؛ مطالعه موردی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه

دینداری به عنوان یکی از اصلی ترین متغیرهای بازدارنده ی آسیب ها و مسایل اجتماعی در میان افراد جامعه و عامل موثر در جلوگیری از نابسامانی ساختاری به ویژه در جامعه ای دینی همچون ایران است. میزان بالای دینداری در جامعه موجب ایجاد و استمرار گروه های اجتماعی بر پایه ی اصول اعتقادی و رفتاری دینی و در نتیجه تضمین کنش های مناسب در چارچوب اهداف پذیرفته شده جامعه می شود. آگاهی از میزان پایبندی افراد به دین می-تواند مدیران و برنامه ریزان بخش های فرهنگی، اجتماعی و دینی را در حل معضلات اجتماعی و فرهنگی، قانون گریزی و هنجارشکنی یاری نماید. ارزیابی میزان پایبندی با استفاده از مدل ها و سنجه های دینداری انجام می پذیرد. در این مقاله با پیاده سازی و اجرای پرسشنامه مدل شجاعی زند، به ارزیابی میزان پایبندی دینی دانشجویان به عنوان نماینده قشر جوان در کلان شهر کرمانشاه پرداخته شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که میزان دینداری در سطح نسبتاً بالایی (2.47 از چهار) قرارداشته که این میزان در بین زنان بیشتر از مردان می باشد. علاوه بر این نتایج بدست آمده نشان می دهد که از بین ابعاد مختلف دینداری (اعتقادات و دانش دینی، عبادات فردی، عبادات جمعی، اخلاقیات، تکالیف فردی و تکالیف جمعی)، میزان دینداری در بعد اعتقادی به مراتب بالاتر بوده و این اختلاف نسبت به دو بعد عبادات فردی و عبادات جمعی نمایان تر می باشد. از آنجا که جنبه ی پیشگیرانه ی تقید به دین در مواجهه با آسیب ها و مسایل اجتماعی به ویژه در ابعاد عبادی نمایان می شود، لازم است برنامه ریزی و مدیریت فرهنگی برای گسترش آموزه های دینی به ویژه با تأکید بر این دو بعد یادشده هدف گذاری شود.