فائزه یزدان پناه - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد یاسوج
علی اکبر حیدری - دکترای معماری، عضو هیئت علمی دانشگاه یاسوج

طراحان بناهای سنتی دراین سر زمین، با قدرت تفکرو شناخت محیط پیرامونی،خالق بناهای منحصربه فردی بوده اند کهدرآن ها افزون برزیبایی به سودمندی و کارکرد پایدار درمقابل اوضاع نامساعد محیطی نیزتوجه می شد.این موضوع در شهرسازی قدیم ایران نیز مورد توجه بوده، چنان که مکان یابی شهر،چگونگی قرار گیری بناها با توجه به جهت تابش نور خورشیدو باد غالب،جهت گسترش شهر، جهت و نوع شکل گیری گذرها و موقعیت میدان های شهربرای هدایت هوا در گذرها و بازارهاو خانه ها،همه وهمه با توجه به اقلیم جفرافیایی مورد نظر و با دقت فراوان شکل گرفته اند.معماری هنریست که نمی تواندخود را از وضعیت و ویژگی های بافت پیرامون )طبیعی و مصنوعی( جدا سازد، چرا که هر مکان ویژگی های خاص خود را داردو پاسخ هایی منحصربه فرد نیز می طلبد.طراحان شهرهای سنتی ایرانی نیزبه این عوامل بی توجه نبوده اند و تمام تلاش خود را به کاربسته اند تا با هنرمندی هرچهتمام تر، هماهنگی لازم را میان طبیعت منطقه و بناهای شهر به وجود آورند و در این راستا به نحوی شایسته توانسته اند ازانرژی پایدار طبیعت همچون نور، باد و…، وعناصر اصلی مانند آب، خاک و گیاه به بهترین شیوه بهره برداری کنند و آن ها راتحت کنترل خود گیرند. این نوشتار بر آن است که به اختصار به معرفی تکنیک های هم خوان سازی و چگونگی شکل گیریعناصر ویژهی معماریاقلیم گرم وخشک بپردازد، و تا جای ممکن نمونه های موجود این رویکرد در معماری را معرفی نماید.

پایداری، معماری پایدار،کاهش مصرف انرژی، معماری بومی