مریم قربان زاده - مربی دانشکده معماری، دانشگاه بجنورد، ایران

بحث استفاده فناوری و سازه های نو در علوم ساختمان و به صورت عمده معماری، نیازشدید به دوران معاصر می باشد و در سال های آتی به صورت بسیار قویتر درعرصه ی جهانی مطرح خواهد شد. امروزه در بیشتر کشورهایی که دارای صنعت سازه و معماری غنی و قدرتمند هستند، معماری و سازه مکمل و در کنار یکدیگر جلوه می کنند. هرچند ضرورت همگانی بین معماری و تکنولوژی بحثی واضح و مبرهن است اما تنها با مقایسه ای مختصر درک می گردد که ما تا چه حد از عرصه ی جهانی و این ویزگی دنیای معاصر بدور مانده ایم. معماری ایران در دو دهه ی اخیر معماری بدون مکتبف سبک یا نظریه ای مشخص و مدون بوده و قادر به رقابت با آثار برجسته جهانی نیست. یکی از مسائلی که این شرایط را ایجاد کرده قطعاً فناوری ضعیف و اجرای بد ساختمان هاست. این مقاله تلاش می کند ضمن بررسی مفاهیم سازه و تکنولوژی و پیشینه همگرایی سازه و معماری در جهان و ایران، به بررسی و ذکر دلایل عدم استفاده از سازه های نوین و دلایل عقب ماندگی جامعه امروز ایران در این زمینه بپردازد، به این امید که گامی باشد در راستای جلب توجه مهندسان معماری و سازه در راستای درک صحیح تکنولوژی معماری و تلاش در جهت برآورده شدن نیازهای جامعه در این خصوص.

معماری امروز، تکنولوژی ساخت، سازه در معماری، پیشرفت و ماندگاری