حمید محمدطاهری

وقتی از رویکرد پایداری اجتماعی در طراحی مجتمع مسکونی صحبت می کنیم، هدف طراحی مجتمع های زیستی می باشد که ضمن پاسخگویی به نیازهای متنوع ساکنان، در فراهم نمودن زندگی باکیفیت بالا توأم با آسایش و آرامش مشترک می باشند که در یک مکان خاص زندگی می کنند. که می بایست قادر باشند به سطح بالائی از سلامت، رفاه و امنیت و ... دست یابند. بگونه ای همزمان با آنارتباطات و مناسبات اجتماعی ساکنان افزایش یابد. از آنجایی که محیط مسکونی فضای اجتماعی است می توان این ادعا را مورد تعامل هویت ساکنان و محیط مسکونی داشت که انسان طبق هویت متصورخود محیط مسکونی را با عناصر معنایی شکل می دهد، تا در یک کنش متقابل نمادین از طریق محیط ساخته شده، خود را با دیگران در تعامل قرار دهد و با توجه به ارزیابی دیگران از محیط مسکونی او،هویت خود را ارزیابی، تثبیت و ارتقاء دهد. پژوهش حاضر سعی در بررسی معیارهای پایداری اجتماعی در مسکن ایرانی که تعادل منحصر به فردی بین دو عرصه خصوصی )مسکن( و عمومی) اجتماع( برقرار کردهاست،خواهد داشت. این نوشتار از نوع توصیفی - تحلیلی است و جهت گردآوری اطلاعات از منابع اسنادی - کتابخانه ای بهره برده شده است. در ابتدا به شناخت پایداری اجتماعی پرداخته شده و سپس عوامل پایداری اجتماعی در مسکن ایرانی مورد بررسی قرار گرفته است و در انتها عواملی که باعث ایجاد روابط اجتماعی در حین احترام به ویژگی های فردی مسکن ایرانی، مورد بررسی قرار گرفته است.

مسکن، معماری اجتماعی، هویت ، پایداری اجتماعی