سجاد ارشدی - عضو هیات علمی دانشگاه آزا د اسلامی واحد تهران جنوب
محمدعلی آذربایجانی - دانشیار فیزیولوژی ورزشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر ویبریشن کل بدنWBV بر شاخ صهای اجرای بی هوازی و انعطاف پذیری در مردان فعال بود. آزمودنی ها ۱۲ دانشجوی پسر سا لم و فعال با میانگین سن ۲۳/۴۱±۲/۱ سال توده بدن ۵/۰۶±۷۱/۱۶ قد۱۷۸/۱۶±۲/۹۴ و درصد چربی بدن ۱۵/۵۵±۵/۱۵ ازدانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران بودند پژوهش در دو روز مجزا انجام شد ، در روز اول، آزمودنی ها به عنوان گروه گواه (کنترل)، ۱۵ دقیقه حرکات نرمشی برای گرم کردن فعال شامل حرکات کششی، نرم دویدن و رکاب زدن را انجام دادند، سپس آزمون های نشستن و رسیدن، پرش عمودی (آزمون سارجنت) و آزمون فوق بیشینه توان بی هوازی وینگیت ۳۰ ثانیه ای پا برایارزیابی توان بی هوازی اوج نسبی، میانگین نسبی و نیز شاخص خستگی پایین تنه اجر ا شد. یک هفته بعد ، همان آزمودنی ها به عنوان گروه آزمایش (تجربی )، به جای حرکات نرمشی از ۴ وهله ویبریشن کل بدن با فرکانس ۳۰ هرتز استفاده کردند، سپس به ترتیب همان آزمون های مرحله قبلی اجرا شد و نتایج آنها ثبت گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری T زوجی استفاده شد. یافته ها نشان داد WBV باعث افزایش معناداری در پرش عمودی P=۰/۰۴۴ توان بی هوازی اوج P=۰/۰۴۵ , میانگین نسبی P=۰/۲۱ شد اما برانعطاف پذیری P=۰/۱۳۷ ,و درصد شاخص خستگی P=۰/۰۷۲ تاثیر معناداری نداشت. نتیجه اینکه ویبریشن کل بدن موجب افزایش بیشتر در شاخص های اجرای بی هوازی می شود که ناشی از فعا لسازی عصبی واحدهای حرکتی و بهبود در هماهنگی عضلات است

انعطاف پذیری، توان بی هوازی، گرم گردن، ویبریشن کل بدن .(WBV)