محمدرضا روزبهانی - دکترای تاریخ و عضو هیات علمی مرکز آموزش عالی شهدای مکه دانشگاه قرهنگیان تهران

استاد فریدزاده نمایشنامه نویسی است که دستی استوار در شعر دارند و نمایشنامه ها وسروده های کهن و جدید چاپ شده و نشده وی، نشان می دهد که ایشان به صورت هنرمندانه ایبه این هر دو هنر مسلط هستند وآنها را در کنار هم می بیند، به گونه ای که نه تنها نمایشنامهنویس بودن وی در اشعار وی رخ می نماید، بلکه شاعری ایشان هم در نمایشنامه هایش به شکلوسیعی خود نمایی می کند. در این مقاله سعی شده است ضمن دسته بندی نمایشنامه های استاددر سطوح گفتاری پنجگانه، تراژدی، حماسی، واقع گرایی، طنز و لوده بازی وتاریخی- حکایتی؛ بعضی از متونی را که جنبه تراژیک، حماسی و تاریخی آنها غلبه دارد و گفتار منظوم و نثر شعر گونهبهترین شکل بیان آنها ست و عواطف رفیع انسانی را بیان می کنند، انتخاب کرده ضمن معرفیمختصر آنها، با ذکر نمونه هایی سطح گفتار و نوسانات سطح زبان آن نمایشنامه ها را مشخص کنیمو از این طریق به این فرضیه برسیم که نمایشنامه نویسان شاعر در زمینه ادبیات نمایشی آثار تاثیرگذار تری را عرضه می کنند.

شعر، نظم، نمایشنامه، فریدزاده، گفتار، نثر شعر گونه