بهرام ایمانی - عضو هیئت علمی دانشگاه محقق اردبیلی
اصغر پاشازاده - دانشجوی دکتری برنامه ریزی شهری دانشگاه محقق اردبیلی
واحد آقایی - کارشناس ارشد برنامه ریزی گردشگری دانشگاه سیستان و بلوچستان
احد بدلی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه تبریز

در طول قرن بیستم شهرنشینی – که محصول انقلاب صنعتی بود- به فرآیندی جهانی تبدیل شد و به گونهای فزاینده بهکشورهای در حال توسعه نیز سرایت کرد (Guidens, 2005:603) به طوری که از چند دهه گذشته گسترش افقی شهرها یک مشکل جهانی و به عنوان مهمترین اثر پدیده های افزایش جمعیت و شهرنشینی نمایان گردید (Zhao, 2011:96). بازتاب اکولوژیکی شهرهای بزرگ و روند رو به رشد جمعیت آنها در درجه اول گسترش فضایی یا توسعه کالبدی شهرها و دستاندازی به زمینهای کشاورزی و منابع طبیعی پیرامون است (نظریان، 367:1381)، امروزه به خاطر دخالت نیروهای برونزا و روانه شدن مردم به این شهرها، توسعه فیزیکی یکی از عوامل مهم در برنامهریزی شهرها مطرح شده است. توسعهنامنظم آنها می تواند سبب تغییرات گسترده ای در شرایط محیطی کاربری های دیگر شود. توسعه نامنظم شهری اثرات مخربیبر شهرها و محیط اطراف آنها می گذارد که ازجمله می توان به ناهمگونی چشم اندازهای طبیعی و از دست رفتن زمین هایکشاورزی اشاره کرد. علیرغم اینکه یافته های علمی اثبات کرده اند که این الگو برای توسعه شهری مؤثر نیست اما همچنان الگوی غالب توسعه شهری است .(Batisani & Yarnal, 2008:2)