نگار محمدزاده - دانشجوی مهندسی معماری دانشگاه تبریز

از قرن ها پیش، بشر قادر به شناخت قدرت شفا بخش طبیعت که شامل خواص شفا بخش گیاهان می شود در تمدن های بینالنهرین، ایران، یونان، چین و هند بود. یونانی ها از اواخر قرن 6 قبل از میلاد تا 5 قرن پس از میلاد مسیح اقدام به تاسیس مراکزشفابخش در مجموعه معابد کرده بودند . (Venola, 1999) در قرون وسطی راهبان، بیماران را در ایوان باغ ها درمان می کردند،جایی که بیماران در آن قرار می گرفت دارای نور کافی، هوای تازه، چمن، گیاهان فصلی و مکانهایی برای نشستن یا راه رفتنبود .(Whitehouse et al,2001) گرچه پیشرفت داروهای مدرن در بیمارستانهای کشورهای غربی، نقش درمان کننده طبیعت راکمرنگ کرده با این وجود برخی از بیمارستانها به این خاصیت ارج نهاده، ساختمان هایشان را با حیاط و باغ ها در هم آمیختهاند (Cooper- Marcus and Barnes, 1999; Burnett, 1997) . بنابراین فضای بیرونی بیمارستان بصورت انواع گوناگونی از باغشامل باغ های مسقف، تراس های مسقف، باغ های شفا بخش، باغ های مدیتیشن 3 ، باغ های منظره دار و باغ های میانی بود. اتاقهای بیماران طوری طراحی می شدند که هر موقع که امکانش وجود داشته باشد، دید بهتری از مناظر دیدنی محیط اطراف کهشامل جنگلها، پارک ها و باغ ها بود، بدست می داد.