رخساره پیشنماززاده - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قزوین،گروه معماری ،قزوین،ایران

امر تعلیم و تربیت دو جنبه دارد. رسمی با نهاد مدرسه وغیررسمی که جامعه و زیر مجموعه هایش عهده دارآن هستند. مدرسه علاوه بر تاثیر در سلامت روانی و عاطفی کودکان، رشد اجتماعی آنها را سرعت می بخشد.این مکان برای کودک بدسرپرست نیازمند به تکیه گاه مطمئن به مراتب مهمتر جلوه می کند."هرمانمرتزبرگر" معتقد است یک مدرسه از آنجا که افرادی با نقش های اجتماعی متفاوت در آن سهیم هستند،موضوعی بسیار قابل توجه در طراحی است. نیاز به ساختن محیط پرورشی و طراحی آن به گونه ای که به بچهها کمک نماید تا به صورت یک شهروند فعال در جامعه نقش ایفا نمایند و فرصت هایی را برای اجتماع اطرافخود،برای بودن در جریان مداوم آموزش و مشارکت اجتماعی فراهم آورند،یک نیاز ضروری به نظر می رسد. دراین مقاله برای رسیدن به اهداف فوق از ،ایده " موسسه تربیت جمعی " به عنوان الگویی در طراحی مدارساجتماعی می توان بهره گرفت و در این راستا تاکید اصلی بر نظریه تربیت جمعی "آنتون ماکارنکو" خواهدبود.از نظر او آموزشگاه یک واحد "اجتماعی و اقتصادی" است، یک مکان آموزشی بر مبنای کار اشتراکی.دراین بررسی که به صورت توصیفی _تحلیلی با استفاده از بانک های اطلاعاتی،مطالعه اسناد انجام شده، سعی برآن است که بصورت الگویی سازنده جهت طراحی محیط های پرورشی پیشنهاد گردد.

آنتون ماکارنکو، تربیت جمعی، مدارس اجتماعی، طراحی محیط پرورشی