بررسی عوامل موثر بر جمعیت پذیری شهرهای جدید (نمونه موردی: شهر جدید صدرا)

در ایران برای مقابله با اثرات نامطلوب توسعه کلانشهرها سیاست احداث شهرهای جدید از اواخر دهه 1360 به اجرا گذاشته شد. یکی ازاهداف احداث این شهرها جذب سرریز جمعیت کلانشهرها عنوان شده و برای این شهرها جمعیتی مشخص مورد تصویب قرار گرفت. حالو پس از گذشت بیش از دو دهه از احداث این شهرها، به نظر می رسد آن ها نتوانسته به جمعیت مصوب خود برسند. در این مقاله با استفادهاز مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و پیمایش مبتنی بر پرسشنامه و همچنین مشاهدات میدانی به دلایل عدم تحقق جمعیت مصوب این شهرهاپرداخته شده است. در مورد کاهش نرخ رشد جمعیت کشور، می توان اظهار داشت هر چند که جمعیت پیش بینی شده کشور محقق نشدهولی این شهرها نتوانسته اند جذابیت های لازم برای جذب جمعیت را ایجاد کنند. البته نگاهی به روند جمعیت پذیری این شهر طی سالیاناخیر و نرخ رشد جمعیت شهر این امیدواری را به وجود می آورد که در سالیان آتی شهر بتواند به جمعیت مورد انتظار نزدیک شود. بررسیپرسشنامه های توزیعی نشان می دهد که بیشتر جمعیت ساکن صدرا از شیراز به این شهر مهاجرت کرده اند که از دلایل اصلی این مهاجرتمی توان به کم بودن هزینه مسکن و اجاره اشاره نمود. همچنین تمایل به سکونت در شهر پایین و بسیاری از آنان عنوان داشته اند که مترصدترک شهر در صورت به وجود آمدن شرایط می باشند. بنابراین باید با مهیا کردن شرایط مناسب و ارائه خدمات مطلوب علاوه بر ایجادجاذبه برای مهاجرت به شهر حس تعلق شهروندان را افزایش داد.

Keywords:

شهر جدید صدرا , جمعیت پذیری شهرهای جدید , مهاجرت