طاهره مختاری - دانشجوی کارشناسی ارشد و عضو انجمن علمی کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد

در سال های اخیر، دانش رسمی و نوین، فناوریهای جدید و کارآمدی را در بخش کشاورزی پدید آورده است که موجب تحولات اساسی در فرآیند تولید و عرصه زندگی بهره برداران کشاورزی و روستاییان شده است. ولی به کار گیری برخی از طرح ها موجب بروز مشکلات محیطی شده است. همچنین در اکثر موارد این طرح ها موفقیت و پایداری چندانی کسبنکرده اند. یکی از گزینه های مورد نظر برای رفع این مشکل ، رجوع به دانش تجربی گذشتگان است. بهره گیری از دانش بومی این امکان را فراهم می سازد که در فرایند تعیین نیاز و طراحی فناوریهای متناسب و به کار گیری آن، مردم محلی و دانش آنها را عملا در مسیر توسعه متوازن و پایدار به مشارکت بطلبیم .در این مقاله سعی شده است معرفی مختصری ازدانش بومی صورت گیرد. پس از آن ضرورت استفاده از این دانش و ویژگی های آن بیان گردد و در نهایت توصیه هایی به منظور تلفیق این دانش با دانش نوین(رسمی) ارائه گردد. در صورت استفاده صحیح از دانش بومی و نوین، می توان راهکارهای بسیار موثری در زمینه توسعه پایدار ارائه نمود.

دانش بومی، توسعه پایدار، کشاورزی