استفاده از رویکرد تلفیقی HSE و برنامه ریزی سرزمین در مکان یابی تاسیسات مخاطره ساز

مخاطرات محیطی، پیشامدهای ناگهانی یا تدریجی با خاستگاه طبیعی یا انسانی به شمار میروند که متأثر از آن ، سلامت و امنیت گستره زیست و اسکان بشر با خطر مواجه می شود . مخاطرات محیطی را به پنج دسته شیمیایی، طبیعی، مکانیکی، زیستشناسی و روانی - اجتماعی تقسیم میکنند. بر پایه یافته های موجود پیش بینی بروز بسیاری از مخاطرات محیطی امکانپذیر است، هرچند نتوان زمان دقیقی برای آن متصور شد. هدف توصیه های ایمنی و بهداشت در رابطه با برنامهریزی استفاده از سرزمین کاهش اثرات ناشی از حوادث بزرگ بر روی جمعیتهای اطراف تاسیسات خطرناک است. این مهم توسط رویکردی منظم جهت تعیین حریم و تشخیص کاربریهای مجاز پیرامون چنین مکان- هایی می باشد. هدف اصلی مطالعه حاضر تبیین نقش HSE در فراهمسازی توصیههای بومسازگار جهت تدوین برنامه های آمایش سرزمین در سرزمینهای انسان ساختی است که به دلیل استقرار برخی تاسیسات مخاطره ساز تلقی می شوند. در این راستا HSE به دلیل تمرکز بر سه مقوله ایمنی، بهداشت و محیط زیست توانایی ارائه توصیه های لازم در زمینه صیانت از اکوسیستمها را به کارگزاران توسعه در اینگونه تاسیسات ارائه می دهد. در این زمینه مسأله اساسی توانایی متقاعدسازی و ایجاد حس تعهد در کنشگران، کارگزاران و برنامهریزان توسعه به منظور پذیرش و بکارگیری توصیههای HSE در جهت برقرای رابطه متوازن بین انسان، فعالیتها و فضا است. به طورکلی، هدف توسعه، نیل به پایداری در جهت تأمین رفاه انسان است که این مهمدر سایه توجه به توصیههای HSE میسر میگردد؛ چرا که این نظام با رویکرد تفوق انسان بر تولید فعالیت مینماید

Keywords:

برنامه ریزی سرزمین , HSE , توسعه پایدار