عظیم متین - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم سیاسی/ دانشگاه شهید بهشتی تهران
علی بمان اقبالی زارچ - سفیر سابق ایران در آلبانی

به نظر بسیاری از دانشمندان علوم سیاسی، دیپلماسی یکی ازابزارهای اصلی سیاست خارجی و از اهرم های محرک دیگر ابزارهایسیاست خارجی (نظامی،اقتصادی، ایدئولوژیکی و فرهنگی) است.ازآنجایی که هدف و انگیزه اصلی هرنوع مذاکره ای در ابتداترین سطحتا بالاترین سطح که مذاکرات بین المللی را شامل می شود این استکه با دیگران برای تامین نیازها و منافع مشروع به توافق برسند. برایداشتن و رسیدن به یک توافق و مذاکره خوب باید مذاکره کننده بااصول و فنون ارتباطات و مذاکرت آشنا و مسلط باشد.در این مقاله بااین فرضیه که برای رسیدن به نتیجه مطلوب در یک مذاکره بینالمللی که از سوی دیپلماتهای ی کشور صورت می گیرد آشنا بودن بهفنون و علم ارتباطات و روانشناسی موجب تسهیل و رسیدن به نتیجهمطلوب را میسر می سازد لذا با روش کتابخانه ای و توصیفی فرضیهفوق را مورد بررسی قرار می دهیم.

دیپلماسی، روانشناسی، علم ارتباطات غیر کلامی، مذاکره