رویکرد های برخورد با بافت های تاریخی در ایران از نظریه تا عمل

نظرات توسعه کالبدی و احیا و نوسازی بافت های کهن و قدیمی غالبت در 150 سال اخیر از طرف محققان بنامی همچون اوژن ویوله لودوک(1714-1879)جان راسکین(1900-1818)کامیلوسیته(1903-1843)لوکابلترامی(1933-1854)لئوناردوبنه لو(1933)لودویکو کوارونی(1900-1818)گوستاوجیووانی ،پاتریک گدس(1932-1854)لوکوربوزیه (1965-1887)لوئیس مامفورد (1985)کوین لینچ(1984-1918)آلدوراسی(1997-1931)کریستوفرالکساندر (1936)کنستانتین دوکسیادیس(1975-1913)ریچاردراجز(1933) ارائه شده است اما پیشینه توجه به بافت های موجود شهری به طور عام و بافت های تاریخی بطور خاص به حدود نیم قرن پیش باز میگردد توجه به بافت تاریخی شهرها در سطح جهان طی دهه های اخیرشکل های گوناگونی را به خود گرفته است . ظهور وپیدایش علوم مرتبط با شهرسازی و برنامه ریزی نیز باعث گسترش و نشر افکار و تئوری های مختلفی در باب شهر وتوسعه کالبدی شهری گردیده است . ایران از کشورهای غنی و شاید به جرات بتوان گفت غنی ترین آنها در زمینه میراث فرهنگی و تاریخی است که آثار آن در سراسر این سرزمین گسترده پراکنده است .حتی روستائی کوچک در ایران دارای آثار بسیار ارزشمند و قابل توجهی است که به صورت آثار معماری و یا تپه های به جای مانده از دوران های گذشته و یا آثار منقولی چون اشیا بجای مانده از ان دوران خودنمائی می نمایند. اما متاسفانه کم توجهی و در اکثر موارد بی توجهی به این میراث باعث ازبین رفتن و یا در معرض نابودی قرار گرفتن آنها شده است. در این رابطه لزوم استفاده از روش ها وشیوه های مداخله و مواجهه با بافت ها و فضاهای کهن شهری در عمل بسیار مهم می باشد.

Keywords:

رویکرد , بافت تاریخی , مداخله , بافت فرسوده , ایران , معماری ,