تبیین معیارهای بومی پایداری در مراکزمحلات بافت تاریخی نمونه موردی:محله فهادان شهر یزد

محله ها به عنوان واحد پایه و اولیه سازمان کالبدی از فضاهای ساختاری شهر و نیز از بنیادی ترین عناصر شهری محسوب می شوند،که دو مولفه کالبدی وتعلق اجتماعی نقش اصلی را در آنها ایفا میی کند.یکی از عواملی که تعلق اجتماعی در این محدوده کالبدی را پررنگ می سازد،مرکز محله است.مرکز محله،مرکز ثقل محله بوده و کارکردهای مختلفی را متناسب با نیازهای اهالی و نیز ویژگی های خاص هر شهر در بر می گرفته است.به عبارتی باید مفهوم زندگی محله ای را در اصل تجمع اجتماعی در مرکز محلات تاریخی جستجو کرد اما امروزه بافت های جدید بدون توجه به الگو های با ارزش قدیمی گسترش یافته و مبتلا به مسائل بسیاری می باشند که یکی از عمده ترین این مسائل ناپایداری در محلات بافت های جدید است.بنابراین ضروریست تا الگوهای مراکز محلات بافت تاریخی که منجر به پایداری این محلات شده شناسایی گردد.شناسایی این الگو ها ومعاصر سازی و بکارگیری آنها در سایر قسمت های شهر در درجه اول موجب ایجاد محلاتی پایدار با ویژگی های مطلوب و مناسب برای زندگی شهروندی،امکان یرقراری تعاملات اجتماعی بیشتر برای مردم محله و نیز ایجاد محلاتی در ارتباط و هماهنگ با ساختار و بافت خاص شهر یزد می گردد.این پژوهش با هدف شناسایی و معرفی معیارهای مرکز محله پایدار برگرفته از بافت تاریخی شهر یزد و محله فهادان بوده و از نوع پژوهش های کاربردی می باشد که برای رسیدن به آن از روش توصیفی - تحلیلی استفاده شده است.نتایج تحقیقی حاکی از آن است که در طراحی مرکز محله فهادان اصول اساسی پایداری همچون هم پیوندی،ترکیب،تباین فضایی،محوریت و ... دخیل بوده است.

Keywords:

پایداری , معیارهای پایداری , بافت تاریخی , مرکز محله , یزد