نیلوفر یوسفی قلعه سلیمی - کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری،دانشگاه آزاد اسلامی واحدتهران مرکزی،ایران
مهین نسترن - استادیار گروه شهرسازی،دانشگاه هنر اصفهان،ایران
علی زنگی آبادی - دانشیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه اصفهان،ایران

پایداری اجتماعی یکی از ارکان اساسی در پایداری است که پایداری واقعی بدون توجه به ابعاد اجتماعی توسعه پایدار امکان پذیر نمیباشد.نقش مهم و کلیدی مباحث اجتماعی در طرحها و برنامهریزیهای شهری آن را به یکی از مهمترین ابزارها در برنامهریزیها وسیاستگذاریهای شهری تبدیل کرده است و آن را دریچهای برای دستیابی به اهداف توسعه پایدار قرار داده است.با توجه به مفهومچند بعدی و گسترده پایداری اجتماعی، شاخصهای مربوطه نیز از طیف وسیعی برخوردار میباشند.پژوهشهای پیشین در مورد توسعهپایدار عمدتا بر مسایل مربوط به محیطزیست و مسایل اقتصادی متمرکز بودند اما در سال های اخیر پایداری اجتماعی به عنوان یکی ازاجزای اصلی توسعه پایدار به شکل فزاینده به رسمیت شناخته شده است و در دستور کار جوامع پایدار گنجانده شده است.اگرچه در سالهای اخیر توجه به پایداری اجتماعی به عنوان یکی از مؤلفه های اصلی توسعه پایدار بیش از گذشته در نوشتارهای توسعهدر کشورهای پیشرفته نمودیافته، اما هنوز چارچوب مشخص و تعریف شدهای از شاخصهای آن در سطح کشور صورت نگرفته است.این مقاله با توجه به عدم وجود بررسیهای منظم و سیستماتیک در مورد این مفهوم سعی در بررسی مفهوم کنونی پایداری اجتماعی وارائه شاخصهای پایداری اجتماعی دارد . . با بررسی تعاریف مختلف معیارهای تعیین کننده پایداری اجتماعی به دو قسمت شاخصهای عینی و شاخص های ذهنی تقسیم گردیده اند که هر یک دارای زیرمعیارهایی میباشند.

توسعه پایدار، پایداری، پایداری اجتماعی،معیار