نظریه های نوین در مدیریت بحران و کاهش خطر پذیری بلایا با تاکید بر مرحله پیش از بحران

بحران حادثه ای است که به طور طبیعی یا به وسیله بشر، به طور ناگهانی یا به صورت فزآینده به وجود می آید که برای برطرف کردن آن نیاز به اقدامات اضطراری، اساسی و فوق العاده باشد. بحران یک مفهوم چند بعدی است و با تغییرات عمدهدر محیط فیزیکی و اجتماعی و پیامد های انسانی غم انگیز شناخته می شود. نتایج گذش ته موید این مطلب است که مدیریت بحران مستلزم تدوین روش و یا چارچوب کلی است و با طراحی برنامه ریزی درست و مناسب و آمادگی های قبلی می توان تا اندازه بسیار زیادی از خسارت و مدت زمان بحران های بزرگ کاست. هر چند استراتژی بین المللی کاهشریسک یا خطر پذیری بلایا از سال 2000 و براساس قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل آغاز به کار نمود ولی سونامی سال 2004 یک حرکت منطقه ای و جهانی در راستای توسعه ابعاد گوناگون کاهش خطر پذیری و مدیریت بلایا ایجاد نمود. این دغدغه ها و نگرانی ها در طول کنفرانس جهانی کاهش احتمال خطر پذیری ناشی از بحران که در شهر کوبه ی شهرستان هیوگوی ژاپن در سال 2005 برگزار گردید به طور مجدانه ای مورد بحث، مباحثه و مناظره قرار گرفت. ملاک عمل هیوگوHFA بر تغییر مسیری از امداد اضطراری انفعالی 2 به کاهش احتمال ناشی از بحران DRR موثر و مبتکرانه در مراحل پیش بحرانی 4 از طریق تقویت ممانعت، پیشگیری و آمادگی تاکید می نماید

Keywords:

مدیریت بحران , کاهش خطر پذیری , پیش از بحران