عرفان محمدی - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، گروه معماری، دانشکده معماری، واحد علوم و تحقیقات کرمانشاه، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمانشاه، ایران
پیام ریاحی - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، مدرس آموزشکده فنی و حرفه ای سما، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اسلام آباد غرب، اسلام آباد غرب، ایران

آب یکی از اصلی ترین عناصر شکل گیری در بناهای سنتی علل خصوص در خانه ها، باغ ها، نیایشگاه ها و ... است و شاید بی اغراق مهمترین و حیاتی ترین عنصر آن است. آب با حضور خود در معماری طراوت، نشاط، حرکت و زیبایی را می آفریند. نحوه ظهور و حضور آب بر اساس مفاهیم خاصی صورت می پذیرد وتوزیع آن نیز پیرو نظم و قاعده است که از یک سو به ویزگی های فیزیکی و فنی آب توجه کرده و از سوی دیگر مفهوم واری، زیبایی شناسی، منظر سازی و معماری را مورد توجه قرار داده است. روش جمع آوری اطلاعات در این پژوهش از طریق مطالعات کتابخانه ای (اعم از اسناد، مقالات علمی پژوهشی و کتاب ها می باشد). هدف از این پژوهش نیز جستجوی نحوه ارتباط معنایی آب با معماری ایرانی اسلامی است. لذا در این تحقیق مفهوم آب در معماری و استفاده از نماد آب در القای مفاهیممعنایی آب- به عنوان یکی از عناصر طبیعی مهم در معماری بناهای سنتی مورد برری و سپس شباهت ها و تفاوت های این مفهوم در قبل و بعد از اسلام مقایسه می شود.

آب، معماری اسلامی ایرانی، معناگرایی