صدیقه مهری - دانشگاه آزاد اسلامی، واحد میاندوآب، گروه معماری، میاندوآب، ایران

امروزه مفهوم شهرها بدون فضای سبز مؤثر در اشکال آن دیگر قابل تصور نیست. پیامدهای توسعه شهری و پیجیدگی های معضلات زیست محیطی آنها موجودیت فضای سبز و گسترش آن برای همیشه اجتناب ناپذیر کرده اند. توجه به فضای سبز گوناگون به طور عامل به عنوان ریه های تنفسی شهرها تعریف اغراق آمیزی از کارکرد آن نیست. بلکه این شبیه بیان کننده حداقل کارکرد آن در مفهوم اکولوژیک شهرها به شمار می رود. هدف از این مطالعه بررسی میزان رضایتمندی شهروندان از سرزندگی و پایداری فضاهای سبز محیط زندگی خود در بافت های مختلف شهر میاندوآب است. نوع مطالعه تحلیلی- توصیفی بوده و از آزمون های آماری نظیر مان ویت نی، کروسکال والیس، پیرسون، خی دو و مقایسه نسبت بی نومیال استفاده شده است. نتایج بررسی در 16 منطقه شهر نشان داد که 10 منطقه از دسترسی به فضاهای سبز راضی و 6 منطقه ناراضی هستند.

میاندوآب، فضای سبز، توسعه پایدار، نسبت بی نومیال