حورا خرقانی - دانشجوی مهندسی شهرسازی

معلولیت و ناتوانی جسمی امری است که تمام جوامع باآن روبرو هستند. برنامه ریزی برای معلولین و ناتوانان جسمی یکی از ضروریات هر جامعه به خصوص جامعه ی ما است که بعد از جنگ تحمیلی با جمع کثیری از جانبازان و معلولان مواجه هستیم. در ابتدا لازم است که با مفهوم معلولیت آشنایی پیدا کنیم و بدانیم که برای هر کدام از ما بر اثر یک تصادف و یا حادثه معلولیت می تواند اتفاق بیافتد زیرا معلولیت به مثابه پدیده ای زیستی و اجتماعی یک واقعیت است. در این مقاله به مناسب سازی فضاهای همگانی و اقداماتی که در کشورهای دیگر درباره ی این امر صورت گرفته مروری شده است و مشکلات موجود را بررسی و به استانداردها و راهکارهای موجود نگاهی داشته ایم. روش تحقیق در این مقاله مبتنی بر مطالعات مقالات و کتب و اسناد معتبر موجود است نتایج نشان میدهد که در کشور ما و به خصوص در شهر تهران به امر مناسب سازی فضاهای عمومی برای معلولیت توجه ویژه ای نشده است و این قشر جامعه به بسیاری از فضاها و امکانات موجود دسترسی ندارند. میزان دسترسی آنها در تهران به محیط فیزیکی و مبلمان شهری به میزان 3% و به فضاهای عمومی دیگر 24% است که در میان کمترین میزان دسترسی قرار دارد عمده ترین مشکلاتی که با آن مواجه هستند مشکل استفاده از سیستم حمل و نقل، عبور از پیاده روهای کم عرض، استفاده از پله و ... است. قابل ذکر است که معلولین از وضعیت امکانات موجود و مناسب سازی ها رضایت ندارند و باعث شده است که این قشر از جامعه گوشه نشین بشوند و نتوانند با حفظ استقلال فردی در جامعه تردد کنند و درک این موضوع با مشاهده ی دقیق در سطح شهر به سادگی قابل فهم است

فضاهای همگانی، همه مشمول بودن، معلولیت، مناسب سازی