محمدرضا بختیاری - عضو هیئت علمی دانشگاه پیام نور مرکز ارومیه

طبیعت و مظاهر آن مانند کوه و دشت ، درختان ، گیاهان ،پرندگان و فضلی سبز از جمله موضوعاتی هستند که آدمی از اغاز آفرینش با انها پیوند داشته اشت ؛ گاه حتی برخی از درختان و گیاهان مقدس شمرده شده اند. ارتباط ایرانیان با مجموعه های گیاهی از دیرباز وجود داشته است و این همبستگی و ارتباط همواره در فرهنگ ما تاثیر داشته است ودر ادبیات وتمدن ما نیز دخالت دارد . شعر، فرزند طبیعت است و در آغوش طبیعت رشد و پرورش یافته است . طبیعت از دیرباز الهه امبد بخش شاعران بوده و توانسته است جایگاه ویژه ای را در سرودههای شاعران به خود اختصاص دهد در این میان بهره گیری از حیوانات نیز همچون گیاهان و سایر عناصر طبیعی جایگاه خاصی در اشعار شاعران معاصر داشته است و این شاعران زمانی رویکرد توصیفی داشته اند و گاهی رویکرد استعاری ، تمثیلی و یا سمبولیک. در این تحقیق بیشتر اشعار شاعرانی همچون نیما یوشیج ، سهراب سپهری ، فروغ فرخزاد و شفیعی کدکنی مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است . در این بین نیما کارش را بر سرودن شعر سمبولیک متمرکز می کند و سهراب از همان آغاز بنای تصویرگری اش را بر استعاره، تشخیص و تشبیه قرار می دهد ونگاه شفیعى به طبیعت بیشتر توصیفى و شاعرانه است

ادبیات، معاصر،شاعران،گیاهات،حیوانات