امین محمدی - کارشناسی ارشد مدیریت جهانگردی،دانشگاه هنر اصفهان
یعقوب اسعدی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت جهانگردی،دانشگاه هنر اصفهان
اعظم شفیعی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت جهانگردی،دانشگاه هنر اصفهان
طیبه السادات عطائی اردستانی - دانشجوی کارشناسی ارشدبرنامه ریزی جهانگردی،دانشگاه هنر اصفهان

دستیابی به رفاه و توسعه ،هدفی است که تمامی شیوه های برنامه ریزی در جست وجوی آن هستند.یکی از لوازم برنامه ریزی در دنیای جدید،توجه به مشارکت فعال ،اثربخش و همه جانبه افراد جامعه در تمامی ابعاد مختلف توسعه می باشد.رشد و توسعه گردشگری پایدار در یک منطقه نیازمند توجه ویژه به ساکنین و جامعه محلی است و نادیده گرفتن این موضوع می تواند چالش هایی را در بلند مدت برای توسعه گردشگری در منطقه ایجاد کند.از آنجایی که مطالعات انجام گرفته در این زمینه بیشتر بر مشارکت روستایی تمرکز کرده و از جامعیت لازم برخوردار نستند از این رو انجام این تحقیق ،ضرورت دوچندانی پیدا می کند.این تحقیق ،پژوهشی توصیفی مروری بوده و ضمن بررسی مبانی نظری مربوط به رویکرد برنامه ریزی مشارکتی در کشورهای در حال توسعه و گونه های مختلف مشارکت جامعه ،محدودیت های بکارگیری رویکرد مذکور در این کشورها را نیز با استفاده از پژوهش های مختلف انجام شده،مورد ارزیابی قرار می دهدونتیجه این تحقیق به نیاز در تغییرات اساسی در ساختارهای نهادی و قوانین حاکم در کشورهای در حال توسعه به منظور توانمندسازی جوامع محلی جهت مشارکت در فرآیند برنامه ریزی تاکید کرده و رشد و توانمدسازی سازمان های مردم نهاد را به عنوان راهی جهت ارتقا مشارکت افراد جامعه می داند.

برنامه ریزی مشارکتی،کشورهای در حال توسعه،مشارکت جامعه