بررسی تطبیقی نوستالژی سیاسی در شعر مسعد محمدزیاد و سید حسن حسینی

نوستالژی یا غم غربت اصطلاحی روانشناسی است که در حوزه ی ادبیات به معنی حسرت و دلتنگی نسبت به گذشته ی شیرینخود است و به دلایلی چون اوضاع نابسامان محیط، دوری از وطن، فقر، مهاجرت، تبعید، بیماری و... در فرد ایجاد میشود.این فرآیند در عرصهی ادبیات معاصر به دلیل جنگ، تجاوزات و آشفتگی ها آثار ادبی زیادی را به خود اختصاص داده استو پژوهشگران توجه زیادی به این فرآیند داشته، درد و حسرت خود را در این قالب ادبی فرو ریخته اند. مسعد محمدزیاد وسید حسن حسینی از شاعران ادبیات سیاسی و حوزهی انقلاب در ادبیات فارسی و فلسطین هستند که در حسرت ناشی از جونامناسب سیاسی جامعهی خود اشعار سوزناکی سرودهاند. این پژوهش بر آن است تا با روش توصیفی تحلیلی و بر اساس -چارچوب مکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی جلوه های نوستالژی سیاسی در اشعار دو شاعر موردنظر را مورد واکاوی قرار دهدو نتایج حاکی از آن است که دو شاعر تحت تأثیر محیط سیاسی اجتماعی نامناسب خود به بازتاب فرآیند نوستالژی سیاسی -چون انتقاد از سکوت و غفلت سران وطن، شکایت از روزگار، آزردگی از محیط به خاطر جو سیاسی نامناسب، حسرت ازجنایت رژیم بر حق بشریت، حسرت دوری از وطن و... را در اشعارشان بازتاب داده و هر دو شاعر در این زمینه جنبه هایمشترک زیادی با هم دارند و فرایند نوستالژی در شعر محمدزیاد به خاطر آوارگی ها بیشتر از اشعار حسینی بوده و لحنحسینی نیز غمناکتر و سوزناکتر از شعر محمدزیاد جلوه کرده است.

Keywords:

نوستالژی سیاسی , شعر معاصر ایران و فلسطین , مسعد محمدزیاد , حسن حسینی , ادبیات تطبیقی