زهرا صابری نیا - دانش آموخته ی کارشناسی ارشد، زبان و ادبیات فارسی

عشق از جمله درون مایه هایی است که به نوعی گزارشگر عواطف و احساسات درونی شاعر به شمار می رود. این مضمون را می توان از جمله مضامین مشترک در عرصه ادبیات غنایی جهان به شمار آورد. در ادبیات کلاسیک ایرانی، سعدی نمادی است از شاعران عاشق پیشه که عشق راستین او در غزلیاتش نمودار سوز درونی اوست. در ادبیات انگلیسی نیز هستند شاعرانی که با این عاطفه مشترک انسانی، حالات درونی و احساسات پرشور خود را بیان کرده اند، از آن جمله ویلیام شکسپیر که سونت های عاشقانه ی او در ادبیات غنایی انگلستان جایگاه خاص خود را دارد، مقاله حاضر با بررسی جایگاه و اعتبار عشق در غزل سعدی و سونت شکسپیر، سعی دارد نتایج موفقیت آن دو را در تأثیر گذاری بر سایر شاعران و جوامع دیگر بر اساس عنصر خیال و سبک آفرینی بررسی کند.

موازنه ادبی، ادب غنایی، سبک آفرینی، سعدی، شکسپیر